Od autorki

Drogie Panie,
Agatka w pocie czoła liczy głosy i próbuje wyłonić zwyciężczynie naszego konkursu, ja zaś nie bez obaw otworzyłam plik z "Hryciami". Jedyne, co w tej chwili mam, to fragment, który miał zamknąć drugi tom, nie zmieścił się jednak.  Być może znajdziecie go w trzecim tomie?

 
1943

Gdy jego zegar stanął ostatecznie, a pozbawiona ciężaru doczesności dusza ulatywała ku innemu światu, Tomasz Zajezierski, ułożony wygodnie w ciasnej celi dębowej trumny, robił wreszcie bilans życia, na który zawsze brakowało mu odwagi.
Stwierdził ze zdumieniem, że po stronie aktywów ma jedynie niespełnione marzenia, po stronie pasywów zaś wszystkie rozczarowania, efekt pośpiesznie realizowanych błahych pragnień.
I teraz, kiedy mu już to nie było do niczego potrzebne, dokonał dziwnego odkrycia: zrozumiał, że jedynym partnerem człowieka jest czas, a cierpliwość jedyną umiejętnością, jaką powinien on posiąść.
Pomyślał wtedy o Adzie, bez której przeżył ostatnie lata i o jej cichej obecności u swego boku. O pięknie chwil codziennych, którego się nie zauważa, póki ostatecznie nie przeminą. O synu, którego właściwie nigdy nie miał, bo brakło mu dlań zrozumienia. O kobietach, które zawsze kochał tak samolubnie. I o tej najważniejszej, bez której by go nie było, a która znaczyła dlań więcej, niż wszystkie inne – o matce.
Już nigdy nie miał się dowiedzieć, że nie był prawowitym, czwartym hrabią Zajezierskim. Żył pożyczonym życiem kogoś, kto nigdy nie istniał.
Tej jedynej z rodzinnych tajemnic Barbara Zajezierska nawet na łożu śmierci synowi nie wyjawiła.



Pozdrawiam,

mga