U nas już święta!

Uwaga, uwaga!
Przeczytajcie bardzo piękny list, w którym Kasia Hordyniec z Irlandii dzieli się z Wami tradycjami światecznymi swojej rodziny:

Witojcie, z zasypanego Zakopanego irlandzkiego!
Śnieg nie odpuszcza, mróz nie odpuszcza. Wody brak, rury zamarzły. Tutaj zima taka, jak w Polsce to kataklizm, bo u nas klimat umiarkowany, do tego Atlantyk za miedzą, więc czegoś takiego najstarsi rybacy nie pamiętają. Dziś w nocy zamarzły rury doprowadzające wodę. U nas piękny śnieg. Wiem, że wielu ludziom utrudnia on życie, ale ja mam ten luksus, że mogę się z niego cieszyć.

Poza tym, wraz z suszonymi owocami, która pachną w całym domu (bo suszymy sami), specjalnym zeszytem, wyciaganym tylko w ten czas w celu zapisania planów kulinarnych na święta i listy zakupów, kubkami świątecznymi, które już przebierają nogami z niecierpliwości, bo chcą się wydostać z kredensu (tradycyjnie szóstego grudnia je wyjmujemy), przyszedł czas na dobór grudniowej lektury.

Nie ma to jak zapach zimy, makowca i różnych innych wypieków (bo my łasuchy jesteśmy i pieczemy z córką w ten czas na potęgę), zaraz do domu wjedzie świerk (my tu stawiamy drzewka bardzo wcześnie), a w tym wszystkim ja czytająca opowieści o rodzie cukierników. Ech, czyż życie nie jest piękne?

Przyznam się Wam do czegoś: moje Wigilie w domu rodzinnym to była masakra, wieczne kłótnie, stres, bo choinka nie tak ubrana, bo sztućce niedokładnie wypolerowane, bo ... Do samej wieczerzy nerwowo. Obiecałam sobie wtedy, że u mnie, w moim domu. będzie całkiem inaczej. I jest!

Dla mnie to jeden z większych sukcesów, że nie powielam błędów mojej mamy, przynajmniej mam taką nadzieję.

Tradycje stworzyłam na potrzeby naszej rodziny, chciałam, żebyśmy mieli coś, co nas będzie w ten czas łączyć jeszcze bardziej, a dzieci będą nawet z drugiego końca świata przyjeżdżać, żeby w tych samych kubkach (o ile się nie wytłuką) pić grzane wino. Tak, więc kiedy były małe zaczęłam kupować kubki, za każdym razem, kiedy przybywał członek rodziny w odpowiednim wieku dostawał kubek, ostatnio dostawiłam jeden dla chłopaka Michaliny. Na choince zawieszam te same od wielu lat ozdoby. Precz z nowoczesnością, choinkami dwukolorowymi, designem. Mają być żołnierzyki na nartach, ozdoby ze słomy, grzybek i bałwanek, te same, do których dzieci śpiewały piosenki o śniegu, kiedy były małe. W załączniku zeszłoroczna na zdjęciu. Dzieci mają nadzieję, że w tym roku będzie dokładnie taka sama. Bo chyba one w tej rutynie, powtarzalności, w starym zeszycie z menu świątecznym i zapiskami o zakupach, znajdują bezpieczeństwo i złudzenie, że wszystko będzie ok. Złudzenie, bo przecież zeszyt i kubek im tego nie zagwarantuje, ale może doda siły do brania się z życiem za bary. Bo coby się nie działo, zawsze będzie takie miejsce, gdzie stanie choinka z bałwankiem i leży zeszyt z przepisami.

Nawet jeszcze-nie-zięć Irlandczyk podłącza się do tych naszych dziwactw. Tylko mu się czasami święta mylą, bo na Wielkanoc tez coś mamy tradycyjnego i w tym roku ucieszył się strasznie, że święta idą, bo wreszcie faszerowane jajka bedą na stole. Kiedy powiedzieliśmy mu, że jemy je tylko raz w roku tak przyrządzane i to jest właśnie Wielkanoc, chłopina się załamał. Chyba mu zrobimy te jajka

Z Irlandii zapożyczyliśmy tylko to, że choinkę stawiamy już 6go, razem z wyciąganiem kubków.

Tak sie rozgadałam i wzruszyłam, bo ten czas jest taki dla nas wyjątkowy i radosny,
Na zeszyt z przepisami wszelkimi Michalina od dawna ostrzy sobie zęby, ale już jej powiedziałam, że może sobie go wziąć dopiero po mojej śmierci, bo ja nie mam pamięci do przepisów i chociaż sernik Pani Zosi robię kilka razy w roku, nadal muszę zaglądać do niego po składniki, a raczej ich ilość. Mam taki zwyczaj, że kiedy proszę o przepis na coś smakowitego, wpisuję go wraz z imieniem osoby, która mi go dała i tak ci wszyscy ludzie już na zawsze goszczą w mojej kuchni
http://zbabskiejperspektywy.blox.pl/

Jak tak piszę, to do mnie dociera, że ja niemożebnie sentymentalna jestem.
Ech, już za późno to u siebie zmieniać...
Pozdrawiam,

Kasia